Aktualności

Spektakl jest adaptacją książki, wystukanej na klawiaturze starego laptopa przez Zama Believingooda z domu Zbigniewa Moskala, kiedyś aktora Lubuskiego Teatru, który jako lalkarz i aktor dramatu przeszedł też przez inne teatry w Polsce. Następnie zabrał część pracy znanym aktorom i zajął miejsce pośród czołowych lektorów filmowych.

 

„Życie Jadzi według mnie” autor pisał w Warszawie, przypominając sobie zdarzenie z dzieciństwa. Wówczas jego babcia, nomen omen Jadzia, wróżyła mu z kart czy będzie sławny. - Może i będziesz sławny, ale wówczas, jak już będziesz bardzo stary – powiedziała, kończąc kabałę. - Wygląda na to, że ten czas nadchodzi, bo mam już 62 lata - mówi Moskal, zawadiacko się uśmiechając.

 

W rolę tytułowego „według mnie” wcielił się Sławomir Holland - aktor, nagrodzony Nagrodą Publiczności na III Łódzkim Festiwalu Monodramu (2012). Mający spory dorobek na swoim koncie (ponad sto filmów; seriale m.in.: postać policjanta Staszka w „M jak miłość”, lekarza w „Ojcu Mateuszu”). Prywatnie kolega z roku (PWST - Wrocław) zielonogórskiego aktora Jerzego Kaczmarowskiego.

 

W „Życiu Jadzi według mnie” wspaniale stworzył kreację starzejącego się mężczyzny, który opowiada historię miłosną swojego życia z własnego punktu widzenia. Magister inżynierii wspomina cudowne lata wielkiej miłości do młodszej, wykształconej Jadzi, która nagle odmienia jego życie. Powoli, odkrywając w sobie amanta: chodzi na randki, ćwiczy sceny przed lustrem, przeżywa uniesienia uczuciowe, aż wreszcie zamieszkuje z kobietą. Oczywiście miewa też egzystencjalne przemyślenia. To wszystko w cudownej oprawie choreograficznej (Joanna Lichorowicz). Co publiczność nagrodziła gromkimi brawami i radosnym śmiechem. Bo nie można było usiedzieć spokojnie, gdy mężczyzna słuszniejszej postury odtańczył „Jezioro łabędzie” w doskonałym kostiumie (Ewelina Brudnicka).

 

Szczególnie uwiodły mnie czerwone byty, które aktor miał przez cały spektakl. Powiało tajemnicą, kiedy jako kawaler wszedł zapięty po szyję w jasnym prochowcu. Pantofle „eksplodowały”, gdy jako amant zdjął ów płaszcz i kontynuował opowieść w kwiecistej koszuli. Wtedy jego całą duszę widzowie mieli, jak na dłoni. Jednym słowem szydło wyszło z worka.