Od Grünberga do Zielonej Góry

Najstarsze potwierdzone informacje o murach obronnych pochodzą z 1429 r., kiedy to zastąpiono wały ziemne obwarowaniami z kamienia polnego i cegły. Istnieją jednak wzmianki, które, pozwalają przypuszczać, że obwarowania i fosa istniały już w roku 1320, w czasach księcia Henryka IV. Konieczność wybudowania murów z fosą, basztami i bramami, wynikały ówcześnie z zamożności mieszkańców, jak również z powodu powszechnie używanej broni artyleryjskiej, wojen husyckich [1426 - 38] oraz psychozy, jaka panowała na Śląsku w związku z agresywną polityką państwa otomańskiego. Mury obronne, które dobrze spełniały swoje funkcje w XV wieku, nie sprawdziły się już w czasach wojny trzydziestoletniej [1618 - 1648]. W związku z rozwojem terytorialnym miasta oraz ze względu na cenny surowiec budowlany rozbiórkę murów rozpoczęto w 1781 roku i kontynuowano do połowy XIX wieku. Rozebrano też miejskie bramy [Nową, Górną i Dolną], a fosę zasypano.



Mury zielonogórskie o długości około 800 metrów, które w większości były otoczone fosą, kształtem przypominały elipsę. Ich wysokość szacuje się na około 5,5 - 6 metrów, chociaż są głosy, że nie miały one więcej niż 3 metry. Grubość około 0,8 ? 1,2 m, a tam gdzie były fundamenty mury mogły być wbudowane do głębokości około 2 - 2,35 metra.



Do widocznego w tym miejscu fragmentu murów dobudowano w XVIII wieku budynek, który przez długie lata spełniał funkcję więzienia. Obecnie mieści się w nim Kuria Diecezji Zielonogórsko ? Gorzowskiej.